Τη Μεγάλη Πέμπτη γιορτάζουμε τον Μυστικό Δείπνο.
Η
Μεγάλη Εβδομάδα ήταν τα παλιότερα χρόνια πραγματικά βιωματική για
μικρούς και μεγάλους. Κάθε βράδυ , κατά το ηλιοβασίλεμα, η καμπάνα χτυπούσε,
καλώντας τους πιστούς στην εκκλησιά. Γυναίκες και παιδιά, κάθε βράδυ, πήγαιναν
για να παρακολουθήσουν τις ακολουθίες των Παθών και για να συμπάσχουν με το
Χριστό. Η πίστη ήταν άδολη και ανεπιτήδευτη , τόσο από τα παιδιά όσο και από
τους μεγάλους. Ήταν τα χρόνια που ακόμα οι σχέσεις των ανθρώπων ήταν
πραγματικές, αληθινές, ανθρώπινες. Ο ένας ήξερε για τον άλλον, ο ένας βοηθούσε τον άλλον, ο ένας συμμετείχε
στη χαρά και στη λύπη του άλλου. Τον ιερέα του χωριού, μαζί με το δάσκαλο, τον
έβαζαν ένα σκαλοπάτι πιο πάνω στην κοινωνική ιεραρχία, άκουγαν με προσοχή τα
λεγόμενά του και τον συμβουλευόταν για τα διάφορα προβλήματά του, εφόσον βέβαια
κι αυτός ήταν αντάξιος των περιστάσεων.